روزگار شیرین

سلام.

الان در اصل سر کار هستم و باید متنی بنویسم برای کار فرما ام. امروز هشت آپریل سال ۲۰۲۵ هست. دنیا خیلی تغییر کرده، شایدم نکرده، فقط من بیشتر اخبار می‌خوانم. در ده سال گذشته دوستان عزیزی داشتم، که اکنون بیشتر کاهش پیدا می‌کنند و دوباره دور و برم خالی داره میشه. دوستانم اخبار نمی‌خواهند ببینند. امروز فکر کردم که قدیم که رنج می‌بردم، به اجتماع می‌خواستم بفهمانم که من در رنج هستم و دنیا رنجم را نادیده می‌گرفتم، و الان در آلمان دوباره همینطوره. خیلی‌ها، رنج ما را نمی‌بینند، کسانی که نان و نمک باهم تقسیم کردیم. نکته این است که بعضی‌ها می‌توانند تصمیم بگیرند که اخبار را نگاه نکنند، در حالی که افراد دیگری حق انتخاب ندارند و اخبار را زیست می‌کنند. روز‌های سختی است، مراقب خودتون باشید.

بدرود.

سلام!

الآن استانبولم. دیروز جایی که می‌خواستم عکاسی کنم، بهم اجازه نداد و خیلی غمگین و بی اعصاب بودم. بعد تصادفی بلیط یه کنسرت بهم هدیه داده شد. تنهایی رفتم رقصیدم. حس استقلال و قدرت و نشاط داشتم. و شب با چشمانی درخشان برگشتم اقامتگاهم. امروز دیگه آمادگی نه شنیدن را دارم.

و این که دارم سعی می‌کنم قلب و ذهنمو دیتاکس کنم از معشوقه‌ی ماه پیشم. می‌دونم، سریع مودم تغییر کرد نسبط به مطلب قبلیم. ولی ازم فاصله گرفته چند روزه. نمی‌فهمم که آیا کلا اینطوری به رابطه مون نگاه می‌کرد یا دلایلش چی هستند. اخیر یکی از همکارانم گفت که قبلا عکسی نمی‌گرفت از معشوقه‌هایش چون می‌ترسید رابطه اش با ثبت تصویر از بین بره. من فکر نمی‌کنم به خاطر اعلامِ احساسات تازه ام با عموم این اتفاق افتاد. ولی وقتی با عموم یه چیزی رو در میان میذارم، باید کِنِف شدنِ بعد اش را هم بهشون اعلام کنم. ولی کی اینو تجربه نکرده؟ همه مدام اتفاقاتِ کنف کننده برامون می‌افتند. و بعدش دوباره اتفاقات خوب که حال بدمونو بشوره ببره پایین. مگه نه؟
یه چیز دیگه‌‌‌ای که این وسط از خودم می‌پرسم اینه که آیا من آدم‌ها را اشتباه مطالعه می‌کنم؟
من مطمئن بودم که رفتار معشوقه ام صادقانه است، این که او جدی به رابطه ما می‌نگره و من براش اهمیت دارم. دیشب که برای خودم زیر آسمان و نور‌های آبی و قرمز و سفید میرقصیدم، حس کردم او نیز به من نمی‌خوره. شایدم می‌خورد، نمی‌دونم. شاید چون توجه اش را دوست داشتم، به خودم می‌گفتم که بهم می‌خوریم. آیا این که مردی اینستاگرام مرا در دوران آشنایی دنبال نکند، نکته‌ی منفی‌‌‌ای هست؟ نمی‌دانم. ولی به خودم قول دادم منتِ مردی را نکشم، چون می‌دونم خوبم.

به نظرم ما خیلی وقت‌ها برای درد نکشیدن به خودمون دروغ میگیم.
قرار بود صادق تر باشم. پس به قولم عمل می‌کنم.
دنبال کسی نمی‌دَوَم، مردی که بهم بی محلی کنه را از دایره ارتباطاتم خارج می‌کنم. چون وقت من و تو گرانبهاست. اینو یادمون باشه.

بدرود،

سلام!

امسال مدت بیشتری سفر بودم تا شهر خودم. و راستش این همان زندگی رویایی منه. مونده در آمد کافی کسب کنم که دیگه نور الا نور بشه.
دانمارک که زندگی می‌کردم، دو ماه اول ساکن بودم در شهرم. ولی با پروژه سومم دوباره سفر کردم و اول دو هفته نبودم و سپس یک ماه. با این که همخانه‌هایم را مدت کمی‌بود می‌شناختم، باهم صمیمی‌شده بودیم. و از این که یه کم ناراحتی ابراز کردند که من این همه غایب خواهم بود، حس گناه کردم. فکر می‌کنم که بعضی آدم‌ها در این شرایط از من دوری می‌کنند و فاصله میگیرند، انگار زود تر از زمان خروجم از خوابگاه از من خدافظی عاطفی کردند. حالا می‌ترسم همین حس و شرایط را با همخانه ام احساس کنم.

حدود یک ماهه دارم با یه مرد جدید آشنا میشم. اون قدر تجربه‌های منفی کسب کردم که خیلی محتاط هستم. انگار یه گوی شیشه‌‌‌ای خیلی خیلی ظریف دستمه. به نظرم این سالم ترین رابطه ایه که تا حالا تجربه می‌کنم و او سالم ترین مردیست که تا حالا باهاش دارم آشنا میشم. در دو سال گذشته خیلی راجع به ملاک‌هایم و نیاز‌هایم و خواسته‌هایم و خودم فکر کردم. او همه‌ی مواردی را که من می‌خواستم را دارد. امیدوارم اعتمادم شکسته نشه. در سال‌های گذشته چون یاد گرفتم مردد باشم نسبط به اعتمادم به آدم‌ها. و از این مورد راضی هستم. هر چند پروسه‌ی آشناییم رو سخت تر می‌کنه. ولی قشنگه. وقتی سر اولین قرارم رفتم و دیدمش، حس استرس نداشتم. انگار آدم برسه خونه. دفترچه‌هام توی جعبه‌های اسباب کشیم هستند و در هفته‌های گذشته سر خانواده و دوستانم را خورده ام از بس در مورد اش صحبت کردم. و البته هنوز باهاشم اون قدر صمیمی‌نیستم که هی بهش زنگ بزنم یا قطعی باشه که آیا فردا دوباره همو خواهیم دید یا نه. چون فردا یک عالمه کار دارم برای انجام دادن. و او هم فکر کنم مشغله داره این روز‌ها. برای همین اینجا می‌نویسم که به نظرم با مرد خوبی دارم آشنا میشم. وقتی باهاش شروع به صحبت کردن کردم، فکر نمی‌کردم اینطوری بشم که دلم براش تنگ بشه. فکر نمی‌کردم حتی دوباره ببینیم همو. هنور اون قدر صمیمی‌نیستیم که بهم بگیم همو دوست داریم. هنوزم آخه اون قدر نمیشناسیم همو. برای همین هنور بهش نگفتم دوست دارم نوعی که دنیا رو تماشا می‌کنه. یا می‌دونی، به نظرم او اهمیت عکاسی و هنر را برای زندگی من درک کرده. تشویقم می‌کنه بدوم سوی آرزو‌هایم. من خیلی زیاد عکاسی و هنر را دوست دارم. خیلی خیلی زیاد. سختیه رابطه اینه که من نمی‌تونم بگم بهم می‌خوریم یا نه، و چه قدر این مهمه، یا اون حس آرامشی که دارم. فعلا که قشنگه. ببینیم چی میشه. درسی که گرفتم در دو سال گذشته اینه که ما لایق اتفاقات و چیز‌های خوب هستیم و انتظاراتمان می‌توانند بالا باشند. من خودم لایق بهترین‌ها دانستم که توانستم در رابطه‌‌‌ای سالم تر از رابطه‌ی قبلیم قرار بگیرم. همه می‌تونیم. برای این به نظرم نیازه که خودمون، زندگی و دنیا را دوست بداریم. اینطوری خیلی چیز‌ها راحت تر میشند، به نظر من.

دوستای عزیز، ماچ بهتون. من هنوز نوشتن را دوست دارم و می‌نویسم. مرسی هنوز می‌خوانید.

بدرود.